onrust

Even gaan de dingen niet helemaal zoals ze moeten gaan en meteen onrust. Vanmiddag gaat het stormen, hagelen, onweren, en zo instabiel is het bij mij binnenin nu ook.

Vannacht probeerde ik vanuit bed de korreltjes te tellen in de opgedroogde structuurverf op het plafond: geen beginnen aan. Ik kon weer ’ns niet slapen en overwoog een nachtelijke wandeling te maken, maar de laatste keer dat ik dat deed kwam ik gespuis tegen dat zich bezighield met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Daar heb ik normaal gesproken niets mee te maken, maar door op dat tijdstip doelloos door de buurt rond te dwalen ineens wel.

De storm, hagel en onweer die voor vanmiddag zijn aangekondigd kun je niet bestrijden. Niemand waagt zich daar ook aan: je moet rustig wachten tot de bui is overgedreven. Dat geldt denk ik ook voor de onrust in mij. Ik zal moeten accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals ze moeten gaan.

De vraag is ook of hoe ik denk dat de dingen moeten gaan dé manier is. Misschien moet het anders en moet ik meegaan met de stroom. Maar bij meegaan met de stroom denk ik maar aan één ding: verdrinken.