open mond

In zijn nieuwe bundel Moet het zo dicht Daan Doesborgh over Martijn Teerlinck, met wie hij in 2010 ex aequo het NK Poetry Slam won. Je leest het gedicht hier, op de website van Frank Verhallen (even naar beneden scrollen).

De titel van het gedicht is Open mond, wat neem ik aan verwijst naar een bundel van mij. Ik hou er zo van als alles in elkaar grijpt.

Nadat ik een aantal bundels had uitgebracht vol taalfusillades, ging het in dit boek over wat ik niét kon zeggen. Dat wat verdronk in het binnenste van mijn bek, en ik maar dreggen.

Over Martijn Teerlincks stemgeluid dicht Daan Doesborgh: “je fluisterde dat het allemaal/wel meeviel, en ik schaamde me/voor mijn schreeuwen”. Dat deed Teerlinck vaak, zacht spreken. Ook om medische redenen (hij had het syndroom van Marfan), maar het gaf hem schaduwachtige allure.

Ik herinner me dat Teerlinck meedeed aan de Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam, waar ik jureerde. Het was afgeladen, je kon niet eens naar de plee, en Teerlinck vroeg me om een stoel. Een stoél! Toen wist ik pas hoe ziek hij was (niet heel veel later zou hij, slechts 26 jaar oud, overlijden).

Ik vond iets van een krukje of misschien een bezemsteel waar hij op kon leunen. Zo breekbaar was hij, tot hij werd aangekondigd en heel als een steen begon voor te dragen:

de nacht is ooit begonnen in mijn vlees
en de nacht heeft een kleur de kleur van de nacht is

donkerrood