spoken awards

Soms, zoals vanochtend, word ik wakker met een zwaar hoofd. Alsof ik een avond flink heb doorgezakt, wat helemaal niet kan: mijn laatste Westmalle atte ik iets van elf jaar geleden. Ik aanvaard de dag, maar niet van harte.

Gisteren was ik op uitnodiging van mijn zoon mee naar de voorstelling Spoken Awards On Tour, waarin vijf talentvolle performers spraken over kijken voorbij de vooroordelen. Dit was in Den Haag, ze staan nog in Deventer, Amsterdam en Rotterdam, de speellijst vind je hier.

Een vooroordeel komt tot stand in het eigen hoofd, in de eigen achtertuin, achter de eigen barbecue. Voltaire schreef: “Le préjugé est une opinion sans jugement.” Ik doe ’m in het Frans, dan staat het interessanter.

Er werden in de voorstelling veel vragen gesteld:

Is je rug nog recht?

Je nek gebroken?

Je stem nog echt?


Die vragen werden door de performers het publiek in gevuurd, ook richting mij. Het was niet de bedoeling dat we ook meteen antwoord gaven. Wel blijven ze als spijt door mijn hoofd spoken, ook de ochtend erna nog. Misschien is mijn hoofd daardoor zo zwaar. Door alle vragen, en mogelijke antwoorden.

Ja, mijn rug is nog recht.
Ik schrijf “ja”, maar dat is gelogen.
Want nee, ik loop nog altijd gebogen.