opschalen

Zo de trein in. Ik reis 1ste klas. Niet omdat ik me verheven voel boven het volk, maar dan kan ik zitten. Zonder dat er iemand voor of naast me zit. Waarbij het been van de ander het mijne raakt en dan niet terugdeinst, maar daar blijft. En ik mijn been ook maar niet van dat van de ander verwijder, anders denkt ie dat ik vies van ’m ben. Wat ook zo is, maar ik wil het niet laten merken.

Het vervelendste in de trein vind ik de intercom. Die staat altijd op z’n hardst. Daar is een reden voor, iedereen moet het horen. Maar het is alsof iemand een slijptol tegen mijn oor zet. Ik kan je vertellen: dat doet pijn.

Het overkomt me in de trein ook vaak dat iemand me enorm aan gaat zitten kijken. Eerst kijk ik vriendelijk terug, waarna ik mijn blik afwend. Waarna ik mijn blik weer even op de ander richt, die nog steeds kijkt. Waarna ik nog een keer vriendelijk terugkijk en weer weg. En weer terug. Als de ander dan nog steeds kijkt, ga ik heel strak terugkijken. Daarna sta ik op en hou ik mijn gezicht vlak voor dat van de ander. Daarna grom ik als een wolf. Grote kans dat ie dan de andere kant opkijkt. Zo niet, dan schaal ik op.