pandabrood

Mijn hoofd is vol, er kan niets meer bij. Er komt wel van alles bij, want elk mens op de wereld heeft een of meerdere spelden bij zich en ik ben het kussen. Er is geen ruimte meer op mijn kussen, toch blijven de mensen prikken.

Alle grote dingen voor dit jaar zijn gedaan. Ik hoef alleen nog kleine dingen te doen, maar juist die vallen me zwaar. Het liefst zou ik weer onder de dekens kruipen, al weet ik ook dat ik het er nog geen minuut vol zou houden. Ik probeer het wel eens: midden op de dag op bed gaan liggen, maar de plicht roept. Een eigen stem heeft de plicht overigens niet, ik ben het zelf.

Net stond ik bij de bakker voor een Pandabrood en ik wist dat de bakkersvrouw zou zeggen dat er een of andere aanbieding was en ik zette me schrap om er niet op in te gaan en ik zei: “Eén Pandabrood alstublieft”, en toen zei zij: "Het Pandabrood is vandaag in de aanbieding, wilt u er twee?" en ik wilde er echt maar één, ik had me nog helemaal schrap gezet en alles, maar daar begon mijn hoofd al met knikken en uit mijn mond ontsnapte een “Ja, doe maar…” en nu heb ik twee Pandabroden in plaats van één, en dat moet ik mezelf nu zien te vergeven.