pop

Elke ochtend is hetzelfde. Ik word wakker. Drink koffie in bed. Laat de hond uit. Tik mijn blog. Post een bericht op social media over dat mijn blog online staat. Kijk metéén of mensen dat bericht liken. Raak vertwijfeld als dat niet gebeurt. Ventileer hardop mijn haat jegens social media. Zweer dat ik afscheid neem van social media. Neem me voor al mijn accounts op te zeggen. Kijk nóg eens of ik likes heb. Stel me tevreden met de likes. Want wat ik heb gemaakt is gezien. Het is gezien, het is gezien.

Vervolgens vitaminepillen slikken die ik niet nodig heb. Kort douchen (omdat ik niet begrijp waarom je lang zou douchen, wat doén mensen toch allemaal onder die straal). De krant lezen (daar doe ik steeds korter over, ik scheer langs het nieuws als een zwaluw). Waarna het hoogtepunt van de dag volgt: enkele uren geconcentreerd schrijven.

Is mijn concentratie op, dan is het alsof een zeepbel ‘popt’. Een dun, bolvormig vlies, dat even bestaat, dan weer weggaat. Heel veel dingen zijn dunne, bolvormige vliezen. Daar moet je niet te veel over nadenken.