saucijzenbroodje

Soms verwonder ik me over reclamespotjes op de radio. ‘Bij New York Pizza maken we ons eigen deeg.’ Ik ging er blindelings van uit, dat ze hun eigen deeg maken, maar blijkbaar is het een USP. Misschien moeten ze er nog een schepje bovenop doen, weet ik veel, dat ze ook zelf de toppings op de deegbodem leggen.

Bij McDonald's roepen ze: ‘We maken uw broodje pas als u het bestelt.’ Alsof ik zou verwachten dat ze er een halfuur van tevoren mee begonnen. Vroeger was dat wel zo, dan lagen de cheeseburgers de hele dag op de warmhoudplaat te verpieteren, het vlees mals als gymschoenzolen.

Over verpieteren gesproken: ooit werkte ik bij Hollandia, de legendarische locatietheatergroep van regisseurs Paul Koek en Johan Simons. We reden een keer 's avonds laat terug van een voorstelling in Dordrecht, maakten een tussenstop bij de Texaco. Steracteur Jeroen Willems liep mee naar de counter, waar zijn oog viel op een eenzaam saucijzenbroodje, gelegen op een rechaud onder een plexiglazen kap. Lijzig en een tikkeltje kakkineus sprak hij, nog helemaal in zijn rol en ten overstaan van een neutraal kijkende cassière: “Dat broodje ligt al de hele dag op mij te wachten.”

Terug in de auto viel de snack na de eerste hap in een miljoen stukjes uit elkaar. Het gebeurde vijfentwintig jaar geleden, maar de eigenaar van de auto is nu nóg aan het stofzuigen.

Vorige
Vorige

kofferbak

Volgende
Volgende

nee nee