sleazefest

Met een machtig goede vriend maakte ik een avondlijke strandwandeling van IJmuiden naar Bloemendaal en terug. Segregatie is real: in de beachclub in Bloemendaal droegen de mannen witte linnen broeken, de vrouwen terrakleurige wijde gewaden. Chet Faker droeg zorg voor de soundtrack. In IJmuiden hadden zowel de mannen als vrouwen strakke blauwe spijkerbroeken aan, met daarboven zwarte shirts of tanktops. Qua honden veel bullmastiffs en dogo canario's, in tegenstelling tot de Friese stabijen en labradoodles tien kilometer verderop.

Het jaarlijkse Sleazefest stond op het punt van beginnen en een band genaamd The Covids begon te soundchecken. Of misschien waren het de Asbest Boys. Hoe dan ook kon het alleen maar teringhard, want alles gaat teringhard in IJmuiden. Daarom hou ik ook zo van IJmuiden, alleen kan ik al geen gesprek voeren bij achtergrondmuziek, laat staan bij muziek op de vóórgrond.

We gingen eerst íets verderop zitten, daarna een flink stuk verderop. Op veilige afstand keken we een cruiseschip na dat het Noordzeekanaal uitvoer. Drie-, vierduizend man aan boord die ons niet zagen, maar onderdeel waren van hun eigen drijvende gemeenschap. Dat gebeurde op vrijwillige basis, ze betáálden er zelfs voor. Al genietend begaven ze zich door smalle gangen naar hun smalle hut, om straks in smalle bedjes smalle dromen te dromen.