stilte

Ik woon hier al twee weken en nu pas weet ik wat ik hier niet hoor: vogelgeluiden. Dat komt zo: alles op dit schiereiland is van steen of het is water. Dat zijn de smaken.

Af en toe is er een meeuw. Dat zijn schijtmachines. Vreemd hoe sterk mijn voorkeuren zijn als het gaat om gevogelte. Meeuwen en ganzen: mwèèèèèh. Reigers en zwanen: woehoeeeee!

Als er hier al ergens een groenstrook is, zie je ’m nauwelijks omdat hij volgeplempt staat met borden: verboden voor honden. Soms met wel vijf, zes uitroeptekens erachter.

Wat je hier ook niet hoort is de ringweg. In mijn oude huis maakte het gewoesj me rustig tijdens het schrijven, een beetje zoals Simon Vestdijks Nilfisk-stofzuiger.

Hier schrijf en leef ik in stilte. Geen vogels, geen woesj. Een verrukkelijk niets, waarin ik me rondwentel als een varken in de modder.