stilte

Vanochtend naar buiten gelopen toen het nog donker was … en de nacht … of wat er nog van over was … had duizend ogen … die er alleen waren als je opmerkzaam was … en ik was dat niet … want ik werd in beslag genomen door een liedje van Kieran Hebden … waar ik steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw naar luisterde … en het liedje waar ik naar luisterde duurde nog geen drie minuten … en bestond uit herhalingen van hetzelfde … herhalingen waaraan steeds een element werd toegevoegd … of er werd juist iets weggenomen … een procédé dat ik ook in mijn gedichten en verhalen toepas … wat het extra pijnlijk maakt als critici er brilsmurferig op wijzen dat mijn werk wel heel veel herhalingen bevat … want mijn werk bestáát alleen maar uit herhalingen … steeds breng ik hetzelfde ten berde … maar ik voeg er wel iedere keer een element aan toe … of ik neem juist iets weg … stap voor stap … zoals mensen verschijnen aan de bovenkant van een roltrap … wat de prettigste manier is om met mensen kennis te maken … niet meteen helemaal maar eerst een stukje … en dan een stukje erbij … en nog een stukje … tot je uiteindelijk een heel persoon tegenover je hebt … waar je mee kunt praten … of je kunt het laten … je kunt ook zwijgen … de stilte is het meest onderschatte geluid dat er is … de stilte is één langgerekte herhaling … en klinkt nooit hetzelfde.