strijd

Sinds ik tweeënhalf jaar de diagnose autismespectrumstoornis kreeg, ben ik me veel autistischer gaan gedragen. Ik durf oortjes in te doen als ik de supermarkt in ga, terwijl ik eigenlijk volop in verbinding met de mensen wil staan, maar ik kan het gekakel en de bliepjes en de achtergrondmuziek niet aan. Nu beluister ik een album van Dave, om te beginnen We’re All Alone, en beweeg in de maat mijn hoofd terwijl ik fouragerend langs de schappen loop.

Op feestjes durf ik te zeggen dat ik weg wil, in plaats van dat ik alle prikkels gelaten draag. Steeds vaker heb ik zelfs het lef om de uitnodiging bij voorbaat af te slaan.

Na een sociale verplichting neem ik tijd om te ontprikkelen, al is er dan ook zelfwalging, omdat ik mezelf de privileges die komen met een diagnose blijf ontzeggen. Wil ik toch weer geen ‘speciaal geval’ zijn, maar gewoon als ieder ander.

Alles is nog strijd; tijdens gevechtspauzes leg ik mijn wapens neer en kom bij.