vlokkenzwerm

De Zwitserse schrijver Robert Walser stierf op kerstavond 1956 tijdens een wandeling aan een hartaanval, 78 jaar oud. De foto van zijn stoffelijk overschot in de sneeuw vind ik niet gruwelijk, juist teder. Een arm langs het lichaam, de andere in een hoek van bijna 90 graden, alsof hij naar de hoed reikt die schuin boven hem ligt.

Je moet toch een keer dood en zo'n zachte val in de sneeuw lijkt me wel wat. Ik zou een gedicht van Walser kunnen prevelen: Wie klein ist hier das Leben und wie groß das Nichts. En dan, terwijl je wist dat je laatste tellen wegtikten, toch nog onverwacht die laatste ademteug.

De sneeuw om het lichaam van Walser heen is vertrapt. Dat kan van alles betekenen, het kan een druk bewandeld pad zijn geweest. Wat ook kan is dat Walser zelf nog doelloos wat stappen naar links en naar rechts heeft gezet, alvorens hij ter aarde stortte. Eenmaal op zijn rug gelegen, in de wetenschap dat hij aanstonds van beneden naar boven zou reizen, zag hij wat er wat van boven naar beneden kwam. Mogelijk prevelde hij een laatste dichtregel:

Es taumelt so weh hinunter vom Himmel
Das Flockengewimmel