we videobellen

Ik zou mijn hele dag kunnen vullen met het beantwoorden van e-mail en app'jes. Maar dat doe ik niet, omdat ik iets van mijn leven wil maken, waardoor een deel van de aan mij gestuurde e-mails en app'jes onbeantwoord blijft. Goed voelt dat niet, maar de hele dag e-mail en app'jes beantwoorden voelt óók niet goed.

Het nadeel is dat áls ik een e-mail of app'je beantwoord, daarop door de ander óók weer wordt geantwoord, en dan moet ik dus dáár weer op antwoorden, of niet, wat allebei dus niet goed voelt.

Wie mij echt te spreken wil krijgen hoeft niet te bellen, want ik hou niet van bellen. Het probleem is dat ik de ander niet zie, waardoor ik het idee heb dat ik in een lege grot tegen mezelf sta te wauwelen.

Videobellen is een uitkomst en voelt vaak een stuk beter dan iemand in levende lijve ontmoeten, te midden van duizenden, tienduizenden geuren, geluiden en visuele waarnemingen. Met ook nog overal handen, die op je schouder kunnen landen. Of op je keel. Of op een ander lichaamsdeel.