ziek is ziek

Pas moest ik ergens komen aandraven, maar was ik brak als een paard dat in plaats van water een halve badkuip rye whiskey had leeg lopen slobberen. “Jaaaa, sorryyyyy, ik kan niet koooooomen,” kreunde ik door de telefoon, want die ene keer in de tien jaar dat ik me ziekmeld neem ik het er ook echt van. “Wat vervelend,” klonk aan de andere kant van de lijn. “Maar ja: niks aan te doen, ziek is ziek.”

Over die laatste drie woorden heb ik lang liggen nadenken, op de bank onder een knetterende fleecedeken, terwijl ik met holle ogen naar tv-koks keek op het Vlaamse themakanaal Njam! Met een uitroepteken, alsof ze bang zijn dat je de merknaam niet goed zou verstaan.

Ziek is ziek vind ik een stupide vaststelling. Natuurlijk is ziek ziek. Wit is ook wit, blauw is blauw. Een vogel is een vogel, een vliegtuig een vliegtuig. Ik had zin om terug te bellen en te vragen wat de ander nou had bedoeld met ziek is ziek, maar imagineerde een discussie die alleen nog maar nóg stompzinniger zou zijn dan het eerdere. “Wat bedoelde je eigenlijk met ziek is ziek?” “Nou gewoon: ziek is ziek. Als je ziek bent, ben je ziek.”

Toen ik pas mijn sleutels kwijt was, probeerde iemand me te troosten met de woorden: “Weg is weg.” Alsof hij het verlies er nog eens extra bij me wilde inpeperen, terwijl ik toch al wist dat ik ze nooit, nooit, nóóit zou terugvinden! (tot ik ze terugvond)