zij het lijdend

‘De mensen’ zijn altijd de anderen. Ik tel mezelf nooit mee als ik naar de samenleving kijk. Zij zijn er en dan heb je mij nog.

Vrijdag is het Boekenbal en loop ik als een ondode door de gangen van de Stadsschouwburg. Geen idee of ik ergens naar onderweg ben. Mensen maken grapjes die ik half versta en de andere helft begrijp ik niet. Toch meelachen.

Iedereen is wel een beetje autistisch, zeggen mensen tegen mensen die zeggen dat ze autistisch zijn. Geef ik ze ter inzage één procent van mijn binnenwereld, dan maken ze een gebaar alsof ze een vlieg willen wegslaan: ‘Zo kun je toch niet leven!’

Dat kan ook niet, maar ik wil ook niet dood. Want dat ga ik uiteindelijk toch. Tot het zover is, blijf ik graag nog even hier. Zij het lijdend. Maar lang niet de hele tijd.