Gisteren moest ik een Word-document een bestandsnaam geven en ik begon te tikken: ‘18-02-2024’.

Volgens Wikipedia ben je gelukkig als je tevreden bent met je huidige levensomstandigheden.

Rowan Richardo Phillips schreef een prachtig gedicht (dat je hier kunt lezen) waarin hij zich herinnert hoe hij als twaalfjarige op het bed van een vriendje zat, een koptelefoon opzette en voor het eerst in zijn leven Strawberry Fields Forever hoorde.

Ik was in boekhandel Hijman Ongerijmd in Arnhem interviewer van dienst bij de presentatie van Weet je nog, alles?, de nieuwe dichtbundel van Jesse Laport.

Metro 50 rijdt met vertraging. De oorzaak is volgens het informatiebord ‘een eerdere verstoring’.

Tien jaar geleden verscheen mijn boek Hallo muur, vijf jaar later volgde de opvolger: Door het licht.

Tien jaar geleden verscheen mijn boek Hallo muur. Over hoe een mens de bodem bereikt en vanaf dat punt probeert een nieuw leven op te bouwen.

Ik haat het als een voetbalcommentator voorspelt dat het een team ‘dun door de broek loopt’.

Ik schrijf en spreek over mentaal welbevinden in het algemeen en neurodiversiteit en autisme in het bijzonder. Dat doe ik van binnenuit, vanuit de eigen ervaring.

Er gaat geen moment voorbij dat ik niet ergens aan denk.

Twee bakjes hoemoes heb ik. Ze zijn allebei houdbaar tot 10-03-25, alleen de ene tot 9.22 uur en de andere tot 11.06 uur.

‘Blijf scherp’, is de slogan van BNR Nieuwsradio, maar ik wil juist zachter worden.

Hou je aandacht erbij. Denk niet aan wat je nog méér moet doen. Doe eerst dít.

Afgelopen maandag hoorde ik om twaalf uur de sirene gaan, waarbij ik het privilege geniet om me dan niet in een schuilkelder te hoeven verschansen.

I got static in my head, the reflected sound of everything

Tried to go to where it led, but it didn't lead to anything

zingt Elliott Smith in ‘Tomorrow, Tomorrow’.

Ik hou van de vroege ochtend en de late avond. Ik hou van harde muziek en van géén muziek.

Als ik het hele weekend heb gewerkt en op maandagochtend de mensen naar hun werk zie gaan, durf ik geen vrij te nemen.

Gisteren zag ik in Haarlem de voorstelling ‘Orchestra Soledad’ van theatergroep Orkater.

‘Brings food alive’, staat er op het flesje worcestershiresaus en meteen zie ik een wandelende aubergine voor me en een dansende courgette.

Nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven ergens een missie van zou maken.