Vroeger toen ik nog blowde draaide ik een keer een nepjoint van pure tabak in grote vloei. Na een paar flinke halen gaf ik ’m aan een jongen die naast me zat, die diep inhaleerde en daarna als een stoomboot de rook uit zijn luchtpijp liet ontsnappen.

Er staat een mobiele hijskraan in de straat tegenover de mijne. Hij wordt verhuurd door Mick Volendam, een bedrijf dat volgens de website is opgericht door iemand die helemaal geen Mick heet, maar Nico.

Gisteravond werd Inside Aut voor de laatste keer vertoond, de documentaire van Isabelle la Poutré over haar zoektocht naar een naam voor de kluwen in haar hoofd.

Vroeger als ik in een restaurant klaar was met eten, wachtte ik altijd ongeduldig tot die luie donder van een ober eindelijk eens een keer kwam afruimen.

Een tijdje geleden hoorde ik dat toeristen in Venetië niet meer met rolkoffertjes door de straten mochten lopen, omdat de inwoners vonden dat het geluid van de wieltjes op het straatsteen klonk als mitrailleurvuur.

Het nadeel van schrijven wat autisme inhoudt, is dat je nooit kunt schrijven wat autisme inhoudt.

Gisteren was ik onderweg naar het autisme-expertisecentrum. Ondanks het mooie weer had ik bedacht met het ov te gaan.

Vanmiddag heb ik kaakklemtherapie. Want ik heb last van kaakbruxisme.

Mensen met autisme verwerken informatie anders. Prikkels komen harder binnen of juist zachter.

Er worden steeds meer dingen bedacht waarmee je tijd bespaart. Tegelijkertijd komt niemand meer ergens aan toe. Daar gaat dus iets fout.

De oplossing voor alles is: niets. Wat lawaai tegengaat is: stilte. Ik kan niet meer: maak het minder.

Vanmorgen ging ik in korte broek naar buiten, omdat ik weer eens echt iets wilde voélen. Kou wilde voelen. Kou die ik van vroeger kende. Rillen, klappertanden.

Vanmorgen vroeg liep ik door Amsterdam. De hele straat was afgeplakt, maar er lagen nog geen kleedjes.

Volgende week woensdag is het 1 juni en dat is de volgende deadline voor mijn boek. Deadlines zijn voor mij heel belangrijk. Het zijn mijlpalen, ik wil ze halen.

Vijf jaar na mijn diagnose heb ik een Autipas aangevraagd en gekregen. Er staat op: Ik heb een vorm van autisme.

Je hebt bezoedelen en bedoezelen en ik blijf twijfelen welk van de twee nou de betekenis heeft van ‘te schande maken’. Ik krijg het gewoon niet in mijn hoofd.

Politici hebben het vaak over wat de meeste Nederlanders willen, maar ik denk dat de meeste Nederlanders helemaal niet wéten wat ze willen. Ik in ieder geval niet.

Het nadeel van de ‘DSM’ als classificatiesysteem is dat er een scherpe grens wordt getrokken tussen gek en niet gek, terwijl dat in de realiteit genuanceerder ligt.

Vorige week gebeurde het al een keer en vanochtend weer: ik loop met mijn hond over straat en terwijl we vooruit lopen, kijkt zij achterom.

Er reed een busje langs van een bedrijf genaamd 123 Machineverhuur. Ik bleef een tijdje over die bedrijfsnaam nadenken.