‘De mensen’ zijn altijd de anderen. Ik tel mezelf nooit mee als ik naar de samenleving kijk. Zij zijn er en dan heb je mij nog.

Gisteren traden mijn zoon Julian en ik op in de kerk in Ruigoord. De andere optredenden waren Django Duyns en Pamela Koevoets, MC’s waren Yvonne van Doorn-Mousset en Diana Ozon.

Gisteren fietste ik als een bezetene door Amsterdam. The Smiths door mijn oortjes: ‘I don't want a lover… I just want to be seen… in the back of your car.’

In mijn woonkamer hangt een klok die nooit goed staat.

Mijn hoofd is een huis met vele kamers, in een ervan woont de jingle van BonbonBloc. Ik moet de commercial begin jaren tachtig voor het laatst gezien hebben, maar kan het liedje zo nog reproduceren.

Vandaag heb ik een afspraak om twee uur en een afspraak om half vier. Ik wil me niet hoeven haasten tijdens mijn eerste afspraak, maar ook niet te laat komen voor mijn tweede.

De Telegraaf googletranslatete een artikel waarin een 90-jarige ‘vermaarde patholoog’ zijn licht liet schijnen op de mysterieuze dood van acteur Gene Hackman en zijn vrouw Betsy Arakawa.

Gisteren had ik weer psychomotorische therapie en natuurlijk neem ik dat letterlijk: ik zie een psychopaat voor me die oerend hard op zien Norton of zien BSA rijdt.

Ik luisterde een podcast over een onopgeloste moordzaak en zes afleveringen later concludeerde de voice-over: “Zijn dood… zal wel altijd een mysterie blijven.”

Je moet nooit zomaar geloven wat je wordt verteld, maar dat ging over meningen en beweringen. Nu zijn er mensen die stellen dat je ook de wetenschap niet moet vertrouwen. Als iets proefondervindelijk is vastgesteld: wantrouw de proef.

Ik hou niet van menigten. Ze overweldigen me. Dwingen me haast tot meebewegen. Maar dan besta ik niet meer. Ben ik alleen nog maar onderdeel van.

Als ik zeg dat ik snel overprikkeld raak, vragen mensen wel eens: ‘Noem eens een voorbeeld dan?’

Dagenlang talmen: zal ik de dokter bellen? Steeds denken: ze heeft het al zo druk.

‘Hoe gaat het met je?’ Ik zou het je niet kunnen zeggen. Ik heb zo veel gevoelens in mij, kies er een.

Na een kwart eeuw in een dorp gewoond te hebben, woon ik vandaag precies een jaar weer in de stad. Het dorp ligt volgens makelaars ‘onder de rook’ van de stad, nu woon ik in de rook.

Een groot aantal dingen waar ik voorheen veel interesse voor had, interesseren me nu helemaal niet meer.

Jarenlang heb ik gedacht dat je ‘Dr. Oetker’ uitspreekt als oetker. Tot iemand in een commercial uhtker zei en die man was door het Duitse familiebedrijf ingehuurd, dus die zal het hebben geweten.

Vanochtend werd ik om kwart over vijf wakker. Ik dacht: stel je voor dat ik nu niet meer in zou kunnen slapen, wat daarop daadwerkelijk gebeurde.

Mijn favoriete liedje van Ramses Shaffy heet Wees niet zo streng. De tekst is abominabel: ‘Wees niet zo streng voor jezelf/Het leven is voorbij voordat je 't weet/Wees niet zo streng voor jezelf/Je bloed is niet lauw maar het is heet.’

Iedereen is blij dat het weer warmer wordt, ik niet per se. Warmte vind ik eventjes wel lekker, maar niet de hele tijd. Ik ben een mens, geen kip in de braadoven.