Ik liep over de Schellingwouderbrug en zag het brugwachtershuisje. Er zat verduisterende folie op de ramen, waardoor je de brugwachter bijna niet zag.

In haar column in NRC schrijft Karin Amatmoekrim vandaag over Mona Keijzer, die beweert dat Jodenhaat onderdeel is van de cultuur van islamitische landen.

Soms ben ik ineens heel rechts. Als voetbalsupporters zich misdragen, wil ik een bataljon ME’ers het vak in sturen dat aldaar naar hartelust in het rond gaat lopen meppen.

Ik liep langs het Amsterdam-Rijnkanaal, maar onderaan de dijk was nóg een pad. Dus ik de dijk af, die glibberiger bleek dan gedacht.

Twee toeristen liepen op me af: of ik wist waar de halte van bus 22 was. Al sla je me dood, antwoordde ik, maar dan in het Engels.

Ik had vier briefjes van tien. Die had ik los in de rechterzak van mijn trainingsjack gestopt, bij mijn telefoon. Handig.

Het internet in mijn nieuwe huis is ruk. In plaats van een medewerker van het kabelbedrijf de huid vol te schelden, probeer ik te accepteren dat iets soms wel werkt en soms niet.

Gisteren liep ik met Nina over straat, minding my own business. Twee mensen liepen recht op ons af, gedienstig deden we een paar stappen opzij.

James Salter schreef: ‘Weinig belangrijke boeken zijn geschreven met de bedoeling belangrijk te zijn. Ze zijn het geworden.’

Madame Bovary was volgens Gustave Flaubert een compleet verzonnen verhaal. ‘Ik heb er niets van mijzelf in gestopt,’ benadrukte hij in 1857 in een brief, ‘niets van mijn gevoel, niets autobiografisch.

Veel gereisd heb ik niet, maar wel meer dan mijn grootvader. Die werd geboren in Den Oever, groeide op in Den Oever en is er doodgegaan.

Alex Kroes, de teedee van Ajax, zegt zeventien uur per dag te werken. Ik heb advocaten en bankiers in mijn vriendenkring die zich ook op dat soort werktijden beroepen, maar het leeuwendeel van die tijd gaat op aan lunchen, in vliegtuigen zitten en brainstormen.

Elke dag loop ik langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is het drukst bevaarde kanaal ter wereld.

Soms hoor ik muziek die ik onmiddellijk met autismespectrumstoornis (ass) associeer. Ik noem het: ‘ass-liedjes’.

Gisteren gaf ik een workshop op het Forteiland bij IJmuiden. Onderweg hoorde ik op de radio een reclame voor Enjoy Hotels, die eindigde met de tekst: ‘Hoe kan het voor zo’n prijs?’

Als mij tijdens een interview een vraag wordt gesteld, en het is nogal waarschijnlijk dat dat gebeurt, het is het hele wezen van een interview: vraag, antwoord, vraag, antwoord - maar als mij dus een vraag wordt gesteld, antwoord ik altijd eerlijk. Maar niet altijd authentiek.

In mijn nieuwe huis heb ik vijf boekenkasten: drie grote en twee kleine. Ik heb dubbel zoveel boeken, dus dat paste niet.

Mijn vingers zijn van pap. Zo slap.

Soms is het leven te groot om over te schrijven. Of te klein. Hoe dan ook past het niet.

Mijn geliefde heeft een bordje op onze eettafel gezet met daarop het woord: ‘Gereserveerd’. Het bordje deed me denken aan restaurants van vroeger, met flesjes Maggi op tafel en dat je dan uitschoot: heel je soep onder de umami.